عـــــشـــــــــــــقهای ســــــــــــــــــوخــــتــــــــــه

عـــــشـــــــــــــقهای ســــــــــــــــــوخــــتــــــــــه

همیشه حــــــرارت لازم نیست، گـــــاه از ســـــردی یک نگاه میتوان آتـــش گرفــــــت
عـــــشـــــــــــــقهای ســــــــــــــــــوخــــتــــــــــه

عـــــشـــــــــــــقهای ســــــــــــــــــوخــــتــــــــــه

همیشه حــــــرارت لازم نیست، گـــــاه از ســـــردی یک نگاه میتوان آتـــش گرفــــــت

یک قلب خسته از ضربان ایستاده است

من مرده‌ام ، نشان که زمان ایستاده است

                                                             و قلب من که از ضربان ایستاده است

مانیتور کنار جسد را نگاه کن

                                                              یک خط سبز از نوسان ایستاده است

چون لخته‌یی حقیر نشان غمی بزرگ

                                                            در پیچ و تاب یک شریان ایستاده است

من روی تخت نیست ، من این‌جاست زیر سقف

                                                           چیزی شبیه روح و روان ایستاده است

شاید هنوز من بشود زنده‌گی کنم

                                                                روحم هنوز دل‌نگران ایستاده است

اورژانس کو؟ اتاق عمل کو؟ پزشک کو؟

                                                         لعنت به بخت من که زبان ایستاده است

اصلا نیامدند ببینند مرده‌ام

                                                                شوک الکتریکی‌شان ایستاده است

فریاد می‌زنم و به جایی نمی‌رسد

                                                                فریادهام توی دهان ایستاده است

اشک کسی به خاطر من در نیامده

                                                        جز این سِرُم که چکه‌کنان ایستاده است

شاید برای زل زدن‌ام گریه می‌کند

                                                        چون چشم‌هام در هیجان ایستاده است

ای وای دیر شد بدن‌ام سرد روی تخت

                                                          تا سردخانه یک دو خزان ایستاده است

آقای روح! رسمی شد دادگاه‌تان

                                                                 حالا نکیر و منکرتان ایستاده است

آقای روح! وقت خداحافظی رسید

                                                        دست جسد به جای تکان ایستاده است

 

مرگ‌ام به رنگ دفتر شعرم غریب بود

                                                         راوی قلم به دست زمان ایستاده است:

یک روز زاده شد و حدودی غزل سرود

                                                         یادش همیشه در دل‌مان ایستاده است

یک اتفاق ساده و معمولی‌ست این

                                                         یک قلب خسته از ضربان ایستاده است

 

مردن

من ماندم و حلقه طنابی در مشت        بارفتن تو به زندگی کردم پشت 

 

  بگذار فردا برسد  می شنوی          دیروز غروب عاشقی خود را کشت

داستان کوتاه

زن جوانی در سالن فرودگاه منتظر پروازش بود. چون هنوز چند ساعت به پروازش باقی مانده بود، تصمیم گرفت برای گذراندن وقت کتابی خریداری کند. او یک بسته بیسکوئیت نیز خرید و بر روی یک صندلی نشست و در آرامش شروع به خواندن کتاب کرد.

مردی در کنارش نشسته بود و داشت روزنامه می‌خواند. وقتی که او نخستین بیسکوئیت را به دهان گذاشت، متوجه شد که مرد هم یک بیسکوئیت برداشت و خورد. او خیلی عصبانی شد ولی چیزی نگفت. پیش خود فکر کرد : بهتر است ناراحت نشوم. شاید اشتباه کرده باشد.

ولی این ماجرا تکرار شد. هر بار که او یک بیسکوئیت برمی‌داشت، آن مرد هم همین کار را می‌کرد. اینکار او را حسابی عصبانی کرده بود ولی نمی‌خواست واکنشی نشان دهد. وقتی که تنها یک بیسکوئیت باقی مانده بود، پیش خود فکر کرد : حالا ببینم این مرد بی‌ادب چکار خواهد کرد؟ مرد آخرین بیسکوئیت را نصف کرد و نصفش دیگرش را خورد. این دیگه خیلی پرروئی می‌خواست! زن جوان حسابی عصبانی شده بود.

در این هنگام بلندگوی فرودگاه اعلام کرد که زمان سوار شدن به هواپیماست. آن زن کتابش را بست، چیزهایش را جمع و جور کرد و با نگاه تندی که به مرد انداخت از آنجا دور شد و به سمت دروازه اعلام شده رفت. وقتی داخل هواپیما روی صندلی‌اش نشست، دستش را داخل ساکش کرد تا عینکش را داخل ساک قرار دهد و ناگهان با کمال تعجب دید که جعبه بیسکوئیتش آنجاست، باز نشده و دست نخورده!

خیلی شرمنده شد! از خودش بدش آمد ... یادش رفته بود که بیسکوئیتی که خریده بود را داخل ساکش گذاشته بود. آن مرد بیسکوئیت‌هایش را با او تقسیم کرده بود، بدون آن که عصبانی و برآشفته شده باشد!