دخترک

دختری بود عاشق همه چیز
عاشق شعرهـای دفـتـرخود
عاشق دوستهای کودکی اش
خنده های قشنگ مادرِِخود
عاشق شعرهای حافـظ بود
دوست دارِ مسافرِ سهراب
زیر ِلب عاشقانه های بنان
اهل موسیقی ولباس وکتاب

روســری هــای ِ آبی ِ تیره
چــادرِ ناشیانه ای بــر سـر
زیرِپایش زمینِ خاکی وسرد
تـوی ِ فـکـرش جـهان ِ بالاتر
بوی ِ گل، بوی ِ نم نم ِ باران
مست می کردش وسبک می شد
فوری ازلاک در می آمد و بعد
مثل یک بچه صاف و رک میشد
گاه حتی تمام شب هایش
به تماشای آسمان میرفت
آرزوی ِ سـتـاره بــودن داشــت
در خیالش به کهکشان می رفت
فکر میکرد می شود آدم
یک عقـاب ِ بلند پـا باشد
فکرمیکرد ظرفیت دارد
عاشق ِمردم و خدا باشد
دخترک... بگذریم احمق بود
شایدم نه... ، دچار بیماری!
مثلا یک هراس ِ مزمن داشت
مـثـلا یـک جــنــون ِ ادواری
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
آخرش را درست فهمیدید
قاطی ِ ازدحام ِ مردم شد
بین انباری ازمحبت وعشق
مثل یک دانه ی سبک گـم شد
با خودش عهد کرد برگردد
بـه همـان روزهـای ِ بارانی
به همان خنده های‌ ِ ازته دل
به همان حال و روز انسانی
بــا خـودش عـهـد کــرد .........
بگذارید باقی اش راخدا رقم بزند
آفتاب و ستاره بود و زمین
دخترک رفت تــا قدم بـزند