عـــــشـــــــــــــقهای ســــــــــــــــــوخــــتــــــــــه

عـــــشـــــــــــــقهای ســــــــــــــــــوخــــتــــــــــه

همیشه حــــــرارت لازم نیست، گـــــاه از ســـــردی یک نگاه میتوان آتـــش گرفــــــت
عـــــشـــــــــــــقهای ســــــــــــــــــوخــــتــــــــــه

عـــــشـــــــــــــقهای ســــــــــــــــــوخــــتــــــــــه

همیشه حــــــرارت لازم نیست، گـــــاه از ســـــردی یک نگاه میتوان آتـــش گرفــــــت

داستان عشق من

 

  

 

بس شنیدم داستان بی کسی
بس شنیدم قصه دلواپسی 

 

قصه عشق از زبان هرکسی
گفته اند از نی حکایت ها بسی 

 

حال بشنو از من این افسانه را  

داستان این دل دیوانه را 

 

چشمهایش بویی از نیرنگ داشت
دل دریغا سینه ای از سنگ داشت 

 

با دلم انگار قصد جنگ داشت
گویی از با من نشستن ننگ داشت 

 

عاشقم من، عاشقم من قصد هیچ انکار نیست
لیک با عاشق نشستن عار نیست 

 

کار او آتش زدن من سوختن  

در دل شب چشم بر در دوختن 

 

من خریدن ناز، او نفروختن  

باز آتش در دلم افروختن 

 

سوختن در عشق را از بر شدیم
آتشی بودیم و خاکستر شدیم 

 

از غم این عشق مردن باک نیست
خون دل هر لحظه خوردن باک نیست 

 

آه، می ترسم شبی رسوا شوم
بدتر از رسوایی ام تنها شوم

 

وای از این صید و آه از آن کمند
پیش رویم خنده پشتم پوزخند

 

بر چنین نا مهربانی دل مبند 
دوستان گفتند و دل نشنید پند

 

خانه ای ویران تر از ویرانه ام  

من حقیقت نیستم افسانه ام

 

گرچه سوزد پر ولی پروانه ام  

فاش می گویم که من دیوانه ام

 

تا به کی آخر چنین دیوانگی
پیله گی بهتر از این پروانگی

 

گفتمش آرام جانی؟
گفت: نه

 

گفتمش شیرین زبانی؟
گفت: نه

 

گفتمش نامهربانی؟
گفت: نه

 

می شود یک شب بمانی؟ 
گفت: نه

 

دل شبی دور از خیالش سر نکرد
گفتمش، افسوس او باور نکرد

 

خود نمی دانم خدایا چیستم  

یک نفر با من بگوید کیستم

 

بس کشیدم اه از دل بردنش
آه اگر آهم بگیرد دامنش

 

با تمام بی کسی ها ساختم  

وای بر من ساده بودم باختم

 

دل سپردن دست او دیوانگیست
آه غیر از من کسی دیوانه نیست

 

گریه کردن تا سحر کار من است
شاهد من چشم بیمار من است

 

فکر می کردم که او یار من است
نه فقط در فکر آزار من است

 

نیتش از عشق تنها خواهش است
دوستت دارم دروغی فاحش است

 

یک شب آمد زیر و رویم کرد و رفت 
بغض تلخی در گلویم کرد و رفت

 

مذهب او هرچه بادا باد بود
خوش به حالش که اینقدر آزاد بود

 

بی نیاز از مستی می شاد بود  

چشمهایش مست مادر زاد بود

 

یک شبه از عمر سیرم کرد و رفت
من جوان بودم پیرم کرد و رفت

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد