و چه آسان گذشت!!!!!!!!!!!!!

                                                    پوچ و بس تند چنان باد وزان

که همه تقصیر من این است که خود میدانم

                                                    که نکردم فکری

که تامل ننمودم روزی

                                                    ساعتی یا آنی

که چه سان میگذرد عمر گران؟

                                                    کودکی رفت به بازی به فراغت به نشاط

فارغ از نیک و بد و مرگ و حیاط

                                                    همه گفتند:کنون تا بچه است

بگذارید بخندد شادان

                                                    که ژس از این دگرش فرصت خندیدن نیست

بایدش نالیدن

                                                    من نپرسیدم هیچ

هیچ کس نیز نگفت:

                                                   که پس از این ز چه رو نتوان خندید؟

زندگی چیست چرا می آییم

                                                  بعد از این چند صبا

به کجا باید رفت

                                                  با کدامین توشه به سفرباید رفت

بعد از آن باز نفهمیدم من

                                                  که چه سان عمر گذشت

لیک گفتند همه:

                                                  که جوان است هنوز

بگذارید جوانی بکند

                                                 بهره از عمر برد کام روایی بکند

بگذارید که خوش باشد و مست

                                                بعد از این باز ورا عمری هست

یک نفر بانگ در آورد که او

                                               از هم اکنون باید فکر اینده کند

دیگری آوا داد:

                                              که چو فردا بشود فکر فردا بکند

سومی گفت همان گونه که دیروزش رفت

                                             بگذز امروزش همچنین فردایش

با همبن احوال

                                             من نپرسیدم هیچ که چه سان وی بگذشت

آن همه قدرت و نیروی عظیم

                                             به چه ره مصرف گشت

نه تفکر نه تعمق و نه اندیشه دمی

                                             عمر بگذشت به بی حوصلگی

چه((توانی))که ز کف دادم مفت

                                             من نفهمیدم و نیز کس مرا هیچ نگفت

قدرت اهل شباب میتوانست ورا تا به خدا ژیش برد

                                            لیک بیهوده تلف گشت جوانی

هی هات!!!!!!!!!!

                                           آن کسانی که نمیدانستند زندگی یعنی چه رهنمایم بودند

عمرشان طی شده بیهوده و بی ارزش و کار

                                           و مرا میگفتند که چو آنها باشم

که چو آنها دائم

                                          فکر خوردن باشم فکر گشتن باشم

فکر تامین معاش

                                          فکر ثروت باشم

فکر یک زندگی بی جنجال

                                         فکر همسر باشم

کس مرا هیچ نگفت

                                         و مرا افسوس که چون عمر گذشت

معنی اش فهمیدم

                                         حال می پندارم حرف از زیستن این است رفیق

من شدم خلق که با عزمی خوب

                                         پای در بند هواها گشتم

پای در راه حقایق بنهم

                                         با دلی آسوده

مملو از عشق و جوانمردی و علم

                                         در ره کشف حقایق کوشم

زره جنگ برای بد و نا حق پوشم

                                         ره حق پویم و حق جویم و پس حق گویم

آنچه آموخته ام به دگران نیز نکو آموزم

                                          شمع راه دگران گردم و با شعله ی خویش

ره نمایم به همه گر چه سراپا سوزم

                                          نشدم خلق که متنفر باشم

نه چنین زاید و بی جوش و خروش

                                          عمر به باد و به حسرت فراموش

     ای صد افسوس که چون عمر گذشت معنی اش فهمیدم

طی شد این عمر تو دانی به چه سان