دنیا

این دنیای پرهیاهوی و عجول ما فراموش کرده ایم

چگونه صبور و بردبار باشیم.

بردباری و شکیبایی شاید یکی از بزرگترین نعمتهایی باشد

که خداوند به کل هستی ارزانی داشته است.

ببینید چطور تمام موجودات برای وقت مناسب صبر میکنند؟!

درختها و گلها را میبینید که چگونه در وقت مناسب شکوفه

میکنند و میوه میدهند و کم کم با رسیدن پاییز همه را از

دست میدهند و در زیرآسمان خدا باز همچنان زیبا و پرقدرت

منتظر میمانند تا وقت مناسب دوباره برگ و شکوفه دهند؟!

پرندگان را میبینید که در وقت مناسب فعالانه  آشیانه

میسازند و جوجه میگذارند و ...سپس در لحظهء مناسب

مهاجرت میکنند و صبورانه منتظر بهار دیگری میشوند...؟!

حتی کره خاکی مان را میبینید که چگونه آرام وصبورانه

همچنان میچرخد تا روزی که عمرش به سر آید؟!

همه در صحنهء عالم در صبرند, ما انسانها چرا صبور بودن را

از یاد برده ایم؟! ما چرا همه چیز را در عجولی خواهانیم؟!

وقتی کودکیم برای بزرگتر شدن روز شماری میکنیم.

هنگامی که جوانیم در آرزوهای دور و درازمان بسیار

بی طاقتیم... ودر هنگام پیری و مرگ...آیا احساس نمیکنیم

عمرمان با بی تفاوتی بر باد رفته و لحظه ای در این دنیا

مهمان نبوده ایم؟!

باری!

صبر شعلهء الهی است که درون هر موجودی به هدیه

گذارده شده تا کم کم درون را نورانی تر و روشن تر کند.

در لحظه ها زندگی کنیم و قدر این شعله را بدانیم و

با ناآگاهی آن را خاموش نکنیم.

صبور و شکیبا باشیم.