چند لحظه صبر کن !

چند لحظه صبر کن !

تو که هیچ وقت

شیفته ی بوی کاه گل ِ کوچه باغی نبودی ٬

حتی صدای وحشی ِ آبشار هم

تو را مست نمی کرد!

لا اقل بگذار

تکه ای از شب ِ سیاه ِ قلبم

از خورشید ِ چشمانت

نور بمَکَد !

صبر کن عزیز!

دستت را به من بده !

بیا با کوچه های کودکی ام آشنا شو

و خاطراتم را حس کن !

شاید دیگر

مثل ِ یک مترسک به من خیره نشوی !!