حافظ

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را

ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را

باران

وای، باران؛ باران؛
شیشه پنجره را باران شست.
از دل من اما،
چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
من شکو فائی گلهای امیدم را در روءیاهامی بینم،
و ندائی که به من می گوید:
"گر چه شب تاریک است
دل قوی دار،
سحر نزدیک است
از گریبان تو صبح صادق، می گشاید پر و بال.
تو گل سرخ (نازنین)منی، تو گل یاسمنی
تو مثل چشمه نوشین کوهسارانی
تو مثل قطره باران نو بهارانی،تو روح بارانی
تو چنان شبنم پاک سحری؟
- نه، از آن پاکتری.
تو بهاری؟ نه،-بهاران از توست.
از تو می گیردوام، هر بهار اینهمه زیبایی را.
گل به گل،سنگ به سنگ این دشت
یادگاران تواند.
رفته ای اینک و هر سبزه و سنگ
در تمام در و دشت سوکواران تواند.
در دلم آرزوی آمدنت می میرد
رفته ای اینک،اما آیا باز بر می گردی؟
چه تمنای محالی دارم خنده ام می گیرد!
در میان من و تو فاصله ها ست.
گاه می اندیشم،
-می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری!
تو توانائی بخشش داری.
دستهای تو توانائی آن را دارد؛
-که مرا، زندگانی بخشد.
وتو چون مصرع شعری زیبا،
سطر برجسته ای از زندگی من هستی.
من در آئینه رخ خود دیدم، و به تو حق دادم.
آه می بینم،می بینم
تو به اندازه تنهائی من خوشبختی
من به اندازه زیبائی تو غمگینم
آرزومی کردم،
که تو خواننده شعرم باشی.
-راستی شعر مرا می خوانی؟-
نه،دریغا،هرگز،
باورم نیست که خواننده شعرم باشی.
- کاشکی شعر مرا می خواندی!-
وقتی تو نیستی، خورشید تابناک،
شاید دگر درخشش خود را،
و کهکشان پیر گردش خود را
از یاد می برد. و هر گیاه،
از رویش نباتی خود، بیگانه می شود.
افسوس!
آیا چه کسی تو را،
از مهربان شدن با من، مایوس می کند؟
ای مهربان من،
من دوست دارمت؛
چون سبزه های دشت
چون برگ سبز رنگ درختان نارون.
ای قامت بلند مقدس،تندیس جاودان،
ای مرمرسپید،
ای قامت بلند ای از درخت افرا
گردنفرازتر
از سرو سربلند بسی پاکبازتر
ای آفتاب تابان
از نور آفتاب بسی دلنوازتر
ای پاک تراز برفهای قله الوند،
تو ،با نوشخند مهر،با واژه محبت،
فرسوده جان محتضرم را ز بند درد
آزاد می کنی.
وبا نوازشت،این خشکزار خاطره ام را،
آباد می کنی.
ای مرمر بلند سپید،ای پاکی مجرد پنهان
مهر سکوت را ،زین سنگواره لب سرد ساکتت
-بردار
ای آفریده من،با واژه های ناب
در معبد خیالی خود ساختم تو را.
اما،ای آفریده من!
-نه، ای خود تو آفریده مرا،
-اینک،
با من چه می کنی؟؟؟؟؟؟!!!!!!
ای بلند اندام،سیاه جامه به تن،دلبر دلیر، آن شیر
بیا که دیده من
به جستجوی تو گر از دری شده نومید
گمان مدار که هرگز
-دری دگر زده است
در انتظار امیدم،در انتطار امید
طلوع پاک فلق را،چه وقت آیا من
به چشم- غو طه ورم در سرشک-
خواهم دید؟؟؟!!!
تو ای گریخته از من! حصار خلوت تنهایی مرا بشکن
به من بتاب،که سنگ سرد دره ام
که کوچکم،که ذره ام
مرا ز شرم مهر خویش آب کن
مرا به خویش جذب کن،مرا هم آفتاب کن.
دوباره با تو نشستن
- دوباره آزادی؟
مگر به خواب ببینم،
- شبی بدین شادی
اگر تو باز نگردی،به طفل ساده خواهر
که نام خوب تو را
زنام مادر خود بیشتر صدا زده است
چگونه با چه زبانی به او توانم گفت:"که بر نمی گردی"
ونام خوب تو در ذهن کودک معصوم
تصوری ست همیشه،
همیشه بی تصویر،همیشه بی تعبیر
دوباره با من باش! پناه خاطره ام
ای دو چشم،روشن باش!(فانوس روشن باش)
من ندانم که کیم ،من فقط می دانم
که تویی،شاه بیت غزل زندگیم

به این می گن عشق ......

به این می گن عشق که واسش جون بدی !
. . . به این می گن عشق که برات بمیره !
. . . به این می گن عشق که صداش همیشه باهات باشه !
. . . به این می گن عشق که تو ظرف غذات رژه بره !
. . . به این می گن عشق که یه نفسی هر شب بیاد سراغت !
. . . به این می گن عشق که یه خاطره‌، همه دفترتو پر کنه !
. . . به این می گن عشق که بزرگی‌تو، تو دنیایه کوچیکش مخفی کنی !
. . . به این می گن عشق که کارای چندش آور شو، تو براش انجام بدی !
. . . به این می گن عشق که حتی تو خوابم ببینیش ! . . . می‌بینش ؟؟؟
. . . به این می گن عشق که براش بنویسی، اما خسته نشی ؟
. . . به این می گن عشق که برای با اون نبودن بهونه نیاری !
. . . به این می گن عشق که بدون اون همه چی یعنی هیچی !
. . . به این می گن عشق !

سکوت

سکوت را شمرده ای؟
حروف آن به بی نهایت وجود می رود
ز عمق آن طواف عشق می کند
و بعد از آن ...به چشم زندگی سلام می کند.
به شکل آه می شود
به شکل قطره ...روی شیشه ی زمان به عمق خواب می رود
سکوت را چشیده ای؟
سکوت رمز بودن است
و مزه اش حیات سبز می دهد
سکوت را دیده ای؟
چنان سریع میرود که ردپای آن به نور می رسد
سکوت رمز بودن است

دوست دارم...........

وقتی که دوست دارم تنها باشم ترجیح میدم کنار دریا باشم...وآسمون آبی رو تماشا کنم...صدای مرغ های

ماهیخوار رو گوش بدم ..نسیم موهام رو نوازش کنه...و موج های دریا بخوره به پاهام و خوش گلدین بگه

یا یه اسب داشته باشم سوار بشم توی یه دشت سرسبز و پر از گلها ی خوش بو...کمی اسب سواری کنم

بعدا رو چمن دراز بکشم و آسمون رو نگاه کنم...صدای بلبل ها رو بشنوم...نم نم هم بارون بیاد...هوا که

کمی تاریک شد...برم تو یه کلبه ی چوبی که یه اجاق داشته باشه توش چوب بزارم یه چایی درست کنم و

بخورم و به لحظه های خوب گذشته فکر کنم ...اگه بخوام همه ی رویا هامو بنویسم تا خود آسمون باید

طوماری درست کنم و هی بنویسم...خلاصه اینجوری ها

اینم از حرف های نصفه نیمه ی دل ما

بهاری باشین دوستان

و چه آسان گذشت!!!!!!!!!!!!!

                                                    پوچ و بس تند چنان باد وزان

که همه تقصیر من این است که خود میدانم

                                                    که نکردم فکری

که تامل ننمودم روزی

                                                    ساعتی یا آنی

که چه سان میگذرد عمر گران؟

                                                    کودکی رفت به بازی به فراغت به نشاط

فارغ از نیک و بد و مرگ و حیاط

                                                    همه گفتند:کنون تا بچه است

بگذارید بخندد شادان

                                                    که ژس از این دگرش فرصت خندیدن نیست

بایدش نالیدن

                                                    من نپرسیدم هیچ

هیچ کس نیز نگفت:

                                                   که پس از این ز چه رو نتوان خندید؟

زندگی چیست چرا می آییم

                                                  بعد از این چند صبا

به کجا باید رفت

                                                  با کدامین توشه به سفرباید رفت

بعد از آن باز نفهمیدم من

                                                  که چه سان عمر گذشت

لیک گفتند همه:

                                                  که جوان است هنوز

بگذارید جوانی بکند

                                                 بهره از عمر برد کام روایی بکند

بگذارید که خوش باشد و مست

                                                بعد از این باز ورا عمری هست

یک نفر بانگ در آورد که او

                                               از هم اکنون باید فکر اینده کند

دیگری آوا داد:

                                              که چو فردا بشود فکر فردا بکند

سومی گفت همان گونه که دیروزش رفت

                                             بگذز امروزش همچنین فردایش

با همبن احوال

                                             من نپرسیدم هیچ که چه سان وی بگذشت

آن همه قدرت و نیروی عظیم

                                             به چه ره مصرف گشت

نه تفکر نه تعمق و نه اندیشه دمی

                                             عمر بگذشت به بی حوصلگی

چه((توانی))که ز کف دادم مفت

                                             من نفهمیدم و نیز کس مرا هیچ نگفت

قدرت اهل شباب میتوانست ورا تا به خدا ژیش برد

                                            لیک بیهوده تلف گشت جوانی

هی هات!!!!!!!!!!

                                           آن کسانی که نمیدانستند زندگی یعنی چه رهنمایم بودند

عمرشان طی شده بیهوده و بی ارزش و کار

                                           و مرا میگفتند که چو آنها باشم

که چو آنها دائم

                                          فکر خوردن باشم فکر گشتن باشم

فکر تامین معاش

                                          فکر ثروت باشم

فکر یک زندگی بی جنجال

                                         فکر همسر باشم

کس مرا هیچ نگفت

                                         و مرا افسوس که چون عمر گذشت

معنی اش فهمیدم

                                         حال می پندارم حرف از زیستن این است رفیق

من شدم خلق که با عزمی خوب

                                         پای در بند هواها گشتم

پای در راه حقایق بنهم

                                         با دلی آسوده

مملو از عشق و جوانمردی و علم

                                         در ره کشف حقایق کوشم

زره جنگ برای بد و نا حق پوشم

                                         ره حق پویم و حق جویم و پس حق گویم

آنچه آموخته ام به دگران نیز نکو آموزم

                                          شمع راه دگران گردم و با شعله ی خویش

ره نمایم به همه گر چه سراپا سوزم

                                          نشدم خلق که متنفر باشم

نه چنین زاید و بی جوش و خروش

                                          عمر به باد و به حسرت فراموش

     ای صد افسوس که چون عمر گذشت معنی اش فهمیدم

طی شد این عمر تو دانی به چه سان 

تو را دوست می دارم.........

تو را دوست می دارم.........

تو را به جای همه ی زنانی(کسانی) که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته ام دوست می دارم
برای خاطر عطر گستره ی بیکران و برای خاطر عطر نان گرم
برای خاطر برفی که آب می شود، برای نخستین گل ها
برای خاطر جانوران پاکی که آدمی نمی رماندشان
تو را برای خاطر دوست داشتن دوست می دارم

تو را به جای همه زنانی(کسانی) که دوست نمی دارم دوست می دارم
جز تو، که مرا منعکس تواند کرد؟ من خود، خویشتن را بس اندک
می بینیم.
بی تو جز گستره یی بی کرانه نمی بینیم
میان گذشته و امروز.
از جدار آیینه ی خویش گذشتن نتوانستم
می بایست تا زندگی را لغت به لغت فراگیرم
راست از آن گونه که لغت به لغت از یادش می برند.

تو را دوست می دارم برای خاطر فرزانه گی ات که از آن من نیست
تو را به خاطر سلامت
به رغم همه آن چیزها که جز وهمی نیست دوست می دارم
برای خاطر این قلب جاودانی که بازش نمی دارم
تو می پنداری که شکی،  حال آنکه به جز دلیلی نیستی
تو همان آفتاب بزرگی که در سر من بالا می رود
بدان هنگام که از خویشتن در اطمینانم.

لحظه های زندگی

تو زندگی لحظه هایی هست که احساس می کنی دلت واسه یکی تنگ شد

اونقدر که دلت می خواد اونارو از رویاهات بگیری و واقعا بغلشون کنی

وقتی که در شادی بسته میشه، یه در دیگه باز میشه

ولی اغلب اوقات ما اینقدر به در بسته نگاه می کنیم که اون دری رو نمی بینیم که واسمون باز شده

دنبال ظواهر نرو، اونا می تونند گولت بزنن

دنبال ثروت نرو، چون براحتی از کفت میر ه

دنبال کسی برو که خنده رو رو لبت میشونه

چون فقط یه لبخند میتونه کاری کنه که یک شب تاریک روشن به نظر برسه

اونی رو پیدا کن که باعث میشه قلبت لبخند بزنه

خوابی رو ببین که آرزوشو داری

اونجایی برو که دلت می خواد بری

اونی باش که دلت می خواد باشی

چون تو فقط یه بار زندگی می کنی

و فقط یه فرصت واسه انجام تمام کارهایی که دلت می خواد انجام بدی داری

بذار اونقدر شادی داشته باشی که زندگیتو شیرین کنه

اونقدر تجربه که قویت کنه

اونقدر غم که انسان نگهت داره

و اونقدر امید که شادت کنه

شادترین مردم لزوما بهترین چیزا رو ندارن

اونا فقط از چیزایی که سر راهشون میاد بهترین استفاده رو می کنن

روشن ترین آینده ها همیشه بر پایه یه گذشته فراموش شده بنا میشه

تو نمیتونی تو زندگی پیشرفت کنی مگه اینکه اجازه بدی خطاها و رنجهای روحی گذشتت از ذهنت بره

وقتی به دنیا اومدی، گریه می کردی

و هر کسی که اطرافت بود می خندی

یه جوری زندگی کن که آخرش

تو کسی باشی که میخندی و هر کسی که اطرافته گریه کنه

واسه اونایی که باعث میشن بخش روشنتر قضایا رو ببینی

وقتی که واقعا دلتنگی

سالها رو نشمر ـ ـ خاطره ها رو بشمر...

مقیاس عمر تعداد نفسهایی نیست که فرو میبریم

بلکه لحظه هاییست که نفسمونو بیرون میدی

جوانی

جوانی گفت با ما از دوستی سخن بگو و او در پاسخ گفت:

 دوست تو نیازهای برآورده ی توست.کشتزاریست که در آن با مهر تخم می کاری و با سپاس از آن حاصل بر می داری.سفره ی نان تو  وآتش اجاق توست زیرا که گرسنه به سراغ او او می روی و نزد او آرام و صفا می جویی.

هنگامی که او خیال خود را با تو در میان می گذارد,از اندیشیدن "نه" در خیال خود نترس و از آوردن "آری" بر زبان خود دریغ مکن.

        و هنگامی که او خاموش است دل تو هم چنان به دل او گوش می دهد;زیرا که در عالم دوستی همه ی اندیشه ها و خواهش ها و انتظار ها بی سخنی به دنیا می آیند و بی آفرینی نصیب دوست می گردند.

        هنگامی که از دوست خود جدا می شوی غمگین مشو;زیرا آن چیزی که تو در او از هر چیزی دوست تر می داری بسا که در غیبت او روشن تر باشد چنان که کوه نورد از میان دشت کوه را روشن تر می بیند.

        و زنهار که در دوستی غرضی نباشد مگر ژرفا دادن به روح.زیرا مهری که جویای چیزی به جز باز نمودن راز درون خود باشد,مهر نیست;دامی ست گسترده که چیزی جز بیهودگی در آن نمی افتد!
        و زنهار که از هر  آن چه داری بهترینش را به دوست بدهی.اگر او را باید که جزر روزی تو را ببیند بگذار که مد آن را هم بشناسد.

        آن چگونه دوستی ست که در هنگام سوزاندن وقت به سراغش می روی؟

به سراغ دوست مرو مگر برای خوش کردن وقت.زیرا کار او این است که نیاز های تو را بر آورد نه آن که خالی تو را پر کند.

        و شیرینی دوستی را با خنده شیرین تر کن و با بهره کردن خوشی ها.

زیرا در شبنم چیز های خزر است که دل انسان بامداد خود را می جوید و از آن تر و تازه می گردد!

آموختم که...

آموختم  که راه رفتن کنار پدرم در یک شب تابستانی در کودکی، شگفت انگیزترین چیز در بزرگسالی است

آموختم  که زندگی مثل یک دستمال لوله ای است، هر چه به انتهایش نزدیکتر می شویم سریعتر حرکت می کند

آموختم  که پول شخصیت نمی‌خرد

آموختم  که تنها اتفاقات کوچک روزانه است که زندگی را تماشایی می کند

آموختم  که خداوند همه چیز را در یک روز نیافرید. پس چه چیز باعث شد که من بیندیشم می‌توانم همه چیز را در یک روز به دست بیاورم

آموختم  که چشم پوشی از حقایق، آنها را تغییر نمی دهد

آموختم  که این عشق است که زخمها را شفا می دهد نه زمان

آموختم  که وقتی با کسی روبرو می شویم انتظار لبخندی جدی از سوی ما را دارد

آموختم  که هیچ کس در نظر ما کامل نیست تا زمانی که عاشق بشویم

آموختم  که زندگی دشوار است، اما من از او سخت ترم

آموختم  که فرصتها هیچ گاه از بین نمی روند، بلکه شخص دیگری فرصت از دست داده ما را تصاحب خواهد کرد

آموختم  که آرزویم این است که قبل از رفتن مادرم، یکبار به او بیشتر بگویم دوستش دارم

آموختم  که لبخند ارزانترین راهی است که می شود با آن، نگاه را وسعت داد

آموختم  که نمی توانم احساسم را انتخاب کنم، اما می توانم نحوه برخورد با آنرا انتخاب کنم

آموختم که همه می خواهند روی قله کوه زندگی کنند، اما تمام شادی ها و پیشرفتها وقتی رخ میدهد که در حال بالا رفتن از کوه هستید

آموختم که بهترین موقعیت برای نصیحت در دو زمان است: وقتی که از شما خواسته می شود، و زمانی که درس زندگی دادن فرا می رسد .

عشق یگانه

عشق یگانه به یقین، فلسفه خلقت دنیا عشق است آنچه نقش است در این گنبد مینا، عشق است اهرمن، سیب، هوس، وسوسه، غفلت... بس کن علت معجزه آدم و حوا، عشق است بیدلی گفت به من حضرت دل آیینه ست آنچه نقش است در این آینه، تنها عشق است در شب قدر که برتر ز هزاران ماه است حاجت آینه از حضرت یکتا، عشق است آنچه لبخند نشانده است به لبها، مهر است آنچه امید نهاده ست به دلها، عشق است شکل یک راز قشنگ است، تماشا دارد گل صد جلوه صحرای معما، عشق است « از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر» بهترین زمزمه در گوش دل ما، عشق است هر چه حسن است، تعلق به جمالش دارد آنچه دل می برد از عقل، به مولا عشق است قصه «مولوی» و «شمس» اگر شیرین است علت آنست که معشوقه آنها، عشق است راز شوریدگی «فائز» و «باباطاهر» علت بیدلی «حافظ» و «نیما»، عشق است نفس عشق، شفا بخش دل «مجنون» است تسلیت گوی دل خسته «لیلا»، عشق است روح «فرهاد»، گرفتار تب «شیرین» است علت سوختن «وامق» و «عذرا»، عشق است به گل سرخ قسم، «یوسف» دل معصوم است ای ندامت نفسان، درد «زلیخا» عشق است باز هم حادثه سیب که می افتد سرخ جای شک نیست که تقدیر دل ما، عشق است غریبه

حرف دل من به ..........

 حرف دل من

 عشق فراموش کردن نیست بلکه بخشیدن است . عشق گوش دادن نیست بلکه درک کردن است . عشق دیدن نیست بلکه احساس کردن است . عشق کنار کشیدن و جا زدن نیست بلکه صبر داشتن و ادامه دادن است

 هرگز به کسی نگاه نکن وقتی قصد دروغ گفتن داری.. هرگز به کسی محبت نکن وقتی قصد شکستن قلبش را داری.. هرگز قلبی را قفل نکن وقتی کلیدش را نداری..

یادمان باشد

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها شد طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم یادمان باشد اگر این دلمان بی کس شد طلب مهر ز هر چشم خماری نکنیم یادمان باشد که دگر لیلی و مجنونی نیست به چه قیمت دلمان بهر کسی چاک کنیم یادمان باشد که در این بهر دو رنگی و ریا دگر حتی طلب آب ز دریا نکنیم یادمان باشد ...